Hij merkte het pas toen hij zijn tanden wilde poetsen. In de spiegel zag hij dat op de plek waar gisteren zijn mond en neus nog hadden gezeten, een oranje eendensnavel zat.
In paniek probeerde hij zijn vrouw te wekken, schudde en riep.
“Dat gekwaak begrijp ik niet,” zei ze.
Op dat moment drong het tot hem door: hij sprak geen mensentaal meer.
Hij rende naar buiten, maar op straat negeerden de mensen hem en draaiden hun hoofd weg. Hoe hard hij ook kwaakte, niemand reageerde. Langzaam verstomde hij. Het gekwaak verdween, stilte. En hij dacht nergens meer aan.
J. Meirik
