Stemmen

Posted on by jmeirik

Ik realiseer me dat ik dit jaar erg vroeg ben, maar na de Tweede Kamerverkiezingen had ik de smaak van het stemmen te pakken. Volgende maand mogen we weer stemmen voor de Top 2000, en mijn lijstje is al af. Het jaar voorafgaand aan de stemweek leg ik altijd een longlist aan, die ik uiteindelijk terugbreng tot 35 nummers. Sommigen staan er elk jaar in, weer anderen staan voor het eerst op mijn lijst.

Onder andere de volgende nummers staan dit jaar op mijn lijst:

Down Man – Brainbox
Deze Nederrock-klassieker van Jan Akkerman en Kaz Lux staat standaard in mijn stemlijstje. Volgens mij is hij inmiddels uit de Top 2000 verdwenen — en dat is gewoon zonde.

Rosie – Claw Boys Claw
Dit jaar heb ik ze voor het eerst live gezien, en dan kan het mooiste liedje van deze oerband natuurlijk niet ontbreken.

Trip The Stairs – Daryll-Ann
Het afgelopen jaar heb ik mijn favoriete band meerdere keren live gezien sinds hun onverwachte reünie. Dit vind ik hun mooiste liedje, misschien ook omdat ik het een beetje op mezelf betrek. “No one kept the boy from going numb…”

Bitterzoet – Eefje de Visser
Ik ontdekte Eefje op Best Kept Secret, en wat was ik onder de indruk van haar show. Zo’n artiest verdient gewoon een plekje in de lijst der lijsten.

If I Can Dream – Elvis Presley
Ik heb dit altijd al een indrukwekkend nummer gevonden. Elvis zingt hier met zoveel overtuiging dat je bijna niet anders kunt dan meegaan in zijn hoop op een betere wereld. En dat voelt eigenlijk nog steeds behoorlijk toepasselijk.

Video Games – Lana Del Rey
Elk jaar stem ik hierop. Het heeft zo iets enorm betoverends — Lana dwingt me gewoon om erop te stemmen.

The Swimming Song – Loudon Wainwright III
Dit gaat helemaal niet over zwemmen. Dit gaat over het leven!

Rockin’ in the Free World – Neil Young
Spreekt voor zich denk ik. Helaas altijd wel ergens van toepassing.

Into My Arms – Nick Cave & The Bad Seeds/Where the Wild Roses Grow – Nick Cave & The Bad Seeds, Kylie Minogue
Twee nummers van Nick Cave maar liefst! Volgend jaar ga ik hem eindelijk live zien op Best Kept Secret. Om zijn twee mooiste liedjes kan ik niet heen. Where the Wild Roses Grow, zijn duet met Kylie Minogue, ontdekte ik ooit via de clip op TMF. Als puber was die clip natuurlijk vooral interessant vanwege Kylie. Pas later drong de betekenis echt tot me door: een duet tussen een moordenaar en zijn slachtoffer, die allebei hun kant van het verhaal bezingen. Huiveringwekkend mooi.

God Only Knows – The Beach Boys
Al jaren staat deze in mijn longlist, en elk jaar is het een van de laatste afvallers. Ooit moest het er natuurlijk van komen dat dit juweeltje van Brian Wilson mijn lijst zou halen.

All You Need Is Love – The Beatles
Of het helemaal waar is, weet ik niet. Maar het zou in ieder geval een hoop ellende in de wereld kunnen voorkomen.

Luister hier naar mijn volledige stemlijst voor de Top 2000 van dit jaar:

J. Meirik

Opgepakt

Posted on by jmeirik

“Wat?! Is hij opgepakt?”

Ik had net mijn plastic lunchtrommeltje geopend toen haar stem door het stille park sneed. Ze zat een bankje verderop. Jong, begin twintig. Waarschijnlijk studente. Lichtgroene jas met knopen, witte sjaal over haar schouders, crèmekleurige sneakers, haar strak naar achter. Roerloos. Alleen haar vingers bewogen — ze speelden zenuwachtig met de rits van haar tas.

“Waarvoor dan?” Haar toon was fel, maar niet paniekerig. Eerder… verrast. Alsof het iets was dat ze niet had zien aankomen — maar toch ook weer niet helemaal uitsloot.

Er viel een stilte.
De lucht boven het park was haast gekmakend blauw, zo helder dat het bijna niet klopte.

Ze stond op, liep een paar passen, en ging weer zitten.
“Dat slaat nergens op. Dat zou hij nooit doen.”
Een korte pauze.
“Toch?”

Ze bleef zitten, met haar rug naar mij toe. Haar houding was gespannen, alsof ze zich inhield. Ze luisterde aandachtig, zonder iets te zeggen.

“Ja,” zei ze uiteindelijk. “Maar dat was toen. Dat telt toch niet meer?”

Ik nam een hap van mijn brood. Kaas.
Haar woorden klonken alsof ze er al eens eerder over gesproken hadden.

Een kauw streek neer voor mijn voeten, kraaloogjes strak gericht op mijn broodje kaas.

Ze lachte ineens. Kort. Hoog. Niet echt vrolijk.
“Oh, en Luna? Heeft ze nog steeds die rare gewoonte met die sokken van je?”
Haar stem klonk plotseling luchtig. Opgewekt zelfs. Te opgewekt. Alsof iemand een knop had omgezet. Ze draaide zich half om, keek richting het wandelpad.

“Ja joh, wat een beest is het ook. Echt hè. Ik mis haar wel hoor!”

Ik zag hoe haar gezicht veranderde: glimlach, ontspannen ogen, schouders omlaag.
Ze stond op van haar bankje, pakte haar tas op, en keek even mijn kant op — zonder me echt te zien.

“Nee hoor, dat is nooit uitgekomen. Niemand weet het. Behalve wij.”
Ze zei het alsof het ging over een vergeten schoolgrap, of een gênante vakantiefoto. Niet over iets wat kon leiden tot een arrestatie.

Ze luisterde nog een paar seconden.
“Ja, oké. Ik moet gaan. Spreek je later.”

Toen was ze weg. Het grind knarste onder haar schoenen, haar silhouet verdween tussen de bomen. Alleen haar stem bleef even hangen, als echo in mijn hoofd.

Ik dronk mijn koffie. Lauw geworden.
De kauw hupte langs mijn bankje en pikte een laatste kruimel van mijn broodje van de grond.

Op haar bankje lag de witte sjaal — vergeten, waarschijnlijk. Verder niets.

Ik stond op, liep erheen en raapte de sjaal op.
Ik liep haar achterna. De sjaal losjes in mijn hand.

J. Meirik

Snavel

Posted on by jmeirik

Hij merkte het pas toen hij zijn tanden wilde poetsen. In de spiegel zag hij dat op de plek waar gisteren zijn mond en neus nog hadden gezeten, een oranje eendensnavel zat.
In paniek probeerde hij zijn vrouw te wekken, schudde en riep.
“Dat gekwaak begrijp ik niet,” zei ze.
Op dat moment drong het tot hem door: hij sprak geen mensentaal meer.
Hij rende naar buiten, maar op straat negeerden de mensen hem en draaiden hun hoofd weg. Hoe hard hij ook kwaakte, niemand reageerde. Langzaam verstomde hij. Het gekwaak verdween, stilte. En hij dacht nergens meer aan.

J. Meirik

rare eend