Tag: daryll-ann

About daryll-ann

Subscribe Feeds

Stemmen

Posted on by jmeirik

Ik realiseer me dat ik dit jaar erg vroeg ben, maar na de Tweede Kamerverkiezingen had ik de smaak van het stemmen te pakken. Volgende maand mogen we weer stemmen voor de Top 2000, en mijn lijstje is al af. Het jaar voorafgaand aan de stemweek leg ik altijd een longlist aan, die ik uiteindelijk terugbreng tot 35 nummers. Sommigen staan er elk jaar in, weer anderen staan voor het eerst op mijn lijst.

Onder andere de volgende nummers staan dit jaar op mijn lijst:

Down Man – Brainbox
Deze Nederrock-klassieker van Jan Akkerman en Kaz Lux staat standaard in mijn stemlijstje. Volgens mij is hij inmiddels uit de Top 2000 verdwenen — en dat is gewoon zonde.

Rosie – Claw Boys Claw
Dit jaar heb ik ze voor het eerst live gezien, en dan kan het mooiste liedje van deze oerband natuurlijk niet ontbreken.

Trip The Stairs – Daryll-Ann
Het afgelopen jaar heb ik mijn favoriete band meerdere keren live gezien sinds hun onverwachte reünie. Dit vind ik hun mooiste liedje, misschien ook omdat ik het een beetje op mezelf betrek. “No one kept the boy from going numb…”

Bitterzoet – Eefje de Visser
Ik ontdekte Eefje op Best Kept Secret, en wat was ik onder de indruk van haar show. Zo’n artiest verdient gewoon een plekje in de lijst der lijsten.

If I Can Dream – Elvis Presley
Ik heb dit altijd al een indrukwekkend nummer gevonden. Elvis zingt hier met zoveel overtuiging dat je bijna niet anders kunt dan meegaan in zijn hoop op een betere wereld. En dat voelt eigenlijk nog steeds behoorlijk toepasselijk.

Video Games – Lana Del Rey
Elk jaar stem ik hierop. Het heeft zo iets enorm betoverends — Lana dwingt me gewoon om erop te stemmen.

The Swimming Song – Loudon Wainwright III
Dit gaat helemaal niet over zwemmen. Dit gaat over het leven!

Rockin’ in the Free World – Neil Young
Spreekt voor zich denk ik. Helaas altijd wel ergens van toepassing.

Into My Arms – Nick Cave & The Bad Seeds/Where the Wild Roses Grow – Nick Cave & The Bad Seeds, Kylie Minogue
Twee nummers van Nick Cave maar liefst! Volgend jaar ga ik hem eindelijk live zien op Best Kept Secret. Om zijn twee mooiste liedjes kan ik niet heen. Where the Wild Roses Grow, zijn duet met Kylie Minogue, ontdekte ik ooit via de clip op TMF. Als puber was die clip natuurlijk vooral interessant vanwege Kylie. Pas later drong de betekenis echt tot me door: een duet tussen een moordenaar en zijn slachtoffer, die allebei hun kant van het verhaal bezingen. Huiveringwekkend mooi.

God Only Knows – The Beach Boys
Al jaren staat deze in mijn longlist, en elk jaar is het een van de laatste afvallers. Ooit moest het er natuurlijk van komen dat dit juweeltje van Brian Wilson mijn lijst zou halen.

All You Need Is Love – The Beatles
Of het helemaal waar is, weet ik niet. Maar het zou in ieder geval een hoop ellende in de wereld kunnen voorkomen.

Luister hier naar mijn volledige stemlijst voor de Top 2000 van dit jaar:

J. Meirik

Hooked

Posted on by jmeirik

Een van de verbindende factoren op festivals is vintage hipsterkleding. Aangezien ik dat — als semi-boomer — niet heb, nam ik bandshirts mee. Eén daarvan was van The Hook, een piepjong punkrockbandje dat ik drie keer zag in het voorprogramma van Daryll-Ann. Nog niet bekend, maar ik vond ze goed. En als ik iets goed vind, koop ik een shirtje.

Afgelopen weekend op Best Kept Secret bleek dat dat shirt opvallend veel losmaakte. De drummer herkende zijn eigen bandnaam en begroette me enthousiast. De bassist werd erbij gehaald. Of ik even met ze op de foto wilde — dan hadden ze bewijs dat er iemand in hun merch rondliep.

Later die avond werd ik aangesproken door een jongedame, vriendin van de band. Ze leek nauwelijks te geloven dat iemand hun shirt droeg. “Toch echt wat erop staat,” zei ik schouderophalend. Ze vond het fantastisch.

De volgende dag lag het shirt gewassen in mijn opgooitentje (van het merk waarvan iedereen de naam anders uitspreekt). Een man die het zag liggen vroeg of hij er een foto van mocht maken — zijn buurjongen was de zanger van de band. En op zondag kreeg ik een schouderklop van een man die óók een Hook-shirt had. In het wit, dat wel. Hij vertelde dat hij zelfs met de band op de foto was geweest.

Wat begon als een shirtje dat ik die ochtend uit de kast trok omdat het toevallig bovenop de stapel lag, werd een soort verbindende factor. Vier gesprekken, dankzij één stukje katoen. The Hook is misschien nog onbekend, maar hun merch brengt in ieder geval mensen samen.

Ze stonden (nog) niet op het programma van BKS. Maar het zou me niets verbazen als ze er in de toekomst gewoon wél staan. Tot die tijd: ga ze zien. Koop een shirt. Draag het op festivals. Je weet maar nooit wie je tegenkomt.

bandshirt The Hook Best Kept Secret
Bewijsmateriaal geleverd door The Hook zelf: Instagram

J. Meirik

Het leven kan best geweldig zijn

Posted on by jmeirik

Er zijn van die momenten waarop alles precies lijkt te kloppen. Je kunt niet altijd uitleggen waarom, maar soms voel je gewoon dat het goed zit. Zulke momenten herinneren me eraan dat het leven, met al zijn rare grillen, toch best de moeite waard is. Vaak voelt het echter alsof het nét niet helemaal klopt. Neem bijvoorbeeld een van mijn favoriete bands, Daryll-Ann. Ik ontdekte ze pas een paar jaar nadat ze waren gestopt. In 2004 besloten de bandleden er tijdens een clubtour plotseling mee op te houden. Het was klaar, en ik had de boot als fan dus nét gemist. Op het vorig jaar verschenen comebackalbum Spring staat het wonderschone liedje 1984. Een melancholische terugblik op dat desbetreffende jaar. Ironisch, want ondergetekende werd geboren in 1983. Weer voelde het alsof het nét niet helemaal klopte. Ach, het zij de heren muzikanten vergeven. De vorig jaar aangekondigde reünie betekende namelijk dat ik alsnog op de destijds gemiste Daryll-Ann liveboot kon springen.

Mijn muzieksmaak is niet eenvoudig in een hokje te plaatsen, maar wat Daryll-Ann maakt, sluit er naadloos bij aan. Het is die warme lievelingstrui, waarvan je hoopt dat ie nooit kapotgaat. Het is prachtig melodieus en harmonieus, en de teksten raken me zonder dat ik altijd precies kan zeggen waarom. Welke plaat ik ook opzet, het voelt altijd alsof ik op dat moment precies dát liedje nodig heb. Het sluit altijd perfect aan bij mijn stemming of gevoel. Of… stuurt de muziek mijn gevoel en stemming juist een bepaalde kant op?

Maar goed, dan livemuziek. Dat voegt altijd een extra dimensie toe. Alsof een kunstschilder ineens een palet met nieuwe, nog niet bestaande kleuren tot zijn beschikking heeft. En sinds kort weet ik; Daryll-Ann live horen spelen is iets dat iedere muziekliefhebber minstens één keer in zijn leven moet hebben meegemaakt. Na mijn Daryll-Ann ontmaagding vorig jaar oktober in Amersfoort, was het afgelopen zaterdag de beurt aan het Utrechtse DB’s. In het bandjeswalhalla speelden de heren alsof ze nooit zijn weggeweest. “Eindelijk een echte zaal. Hier gedijen wij!”, begroette zanger Jelle Paulusma de zaal bij aanvang. Het waren oprechte woorden, want gedijen, dat deden ze!

Soms moet je gewoon even worden herinnerd aan de mooie dingen die het leven de moeite waard maken. Het leven kan simpelweg prachtig zijn – en die avond bewees Daryll-Ann dat voor mij nog maar weer eens. Zoals ze zelf zingen: Life can be amazing!

En dat klopt!

J. Meirik