Een van de verbindende factoren op festivals is vintage hipsterkleding. Aangezien ik dat — als semi-boomer — niet heb, nam ik bandshirts mee. Eén daarvan was van The Hook, een piepjong punkrockbandje dat ik drie keer zag in het voorprogramma van Daryll-Ann. Nog niet bekend, maar ik vond ze goed. En als ik iets goed vind, koop ik een shirtje.
Afgelopen weekend op Best Kept Secret bleek dat dat shirt opvallend veel losmaakte. De drummer herkende zijn eigen bandnaam en begroette me enthousiast. De bassist werd erbij gehaald. Of ik even met ze op de foto wilde — dan hadden ze bewijs dat er iemand in hun merch rondliep.
Later die avond werd ik aangesproken door een jongedame, vriendin van de band. Ze leek nauwelijks te geloven dat iemand hun shirt droeg. “Toch echt wat erop staat,” zei ik schouderophalend. Ze vond het fantastisch.
De volgende dag lag het shirt gewassen in mijn opgooitentje (van het merk waarvan iedereen de naam anders uitspreekt). Een man die het zag liggen vroeg of hij er een foto van mocht maken — zijn buurjongen was de zanger van de band. En op zondag kreeg ik een schouderklop van een man die óók een Hook-shirt had. In het wit, dat wel. Hij vertelde dat hij zelfs met de band op de foto was geweest.
Wat begon als een shirtje dat ik die ochtend uit de kast trok omdat het toevallig bovenop de stapel lag, werd een soort verbindende factor. Vier gesprekken, dankzij één stukje katoen. The Hook is misschien nog onbekend, maar hun merch brengt in ieder geval mensen samen.
Ze stonden (nog) niet op het programma van BKS. Maar het zou me niets verbazen als ze er in de toekomst gewoon wél staan. Tot die tijd: ga ze zien. Koop een shirt. Draag het op festivals. Je weet maar nooit wie je tegenkomt.
J. Meirik