Er zijn van die momenten waarop alles precies lijkt te kloppen. Je kunt niet altijd uitleggen waarom, maar soms voel je gewoon dat het goed zit. Zulke momenten herinneren me eraan dat het leven, met al zijn rare grillen, toch best de moeite waard is. Vaak voelt het echter alsof het nét niet helemaal klopt. Neem bijvoorbeeld een van mijn favoriete bands, Daryll-Ann. Ik ontdekte ze pas een paar jaar nadat ze waren gestopt. In 2004 besloten de bandleden er tijdens een clubtour plotseling mee op te houden. Het was klaar, en ik had de boot als fan dus nét gemist. Op het vorig jaar verschenen comebackalbum Spring staat het wonderschone liedje 1984. Een melancholische terugblik op dat desbetreffende jaar. Ironisch, want ondergetekende werd geboren in 1983. Weer voelde het alsof het nét niet helemaal klopte. Ach, het zij de heren muzikanten vergeven. De vorig jaar aangekondigde reünie betekende namelijk dat ik alsnog op de destijds gemiste Daryll-Ann liveboot kon springen.
Mijn muzieksmaak is niet eenvoudig in een hokje te plaatsen, maar wat Daryll-Ann maakt, sluit er naadloos bij aan. Het is die warme lievelingstrui, waarvan je hoopt dat ie nooit kapotgaat. Het is prachtig melodieus en harmonieus, en de teksten raken me zonder dat ik altijd precies kan zeggen waarom. Welke plaat ik ook opzet, het voelt altijd alsof ik op dat moment precies dát liedje nodig heb. Het sluit altijd perfect aan bij mijn stemming of gevoel. Of… stuurt de muziek mijn gevoel en stemming juist een bepaalde kant op?
Maar goed, dan livemuziek. Dat voegt altijd een extra dimensie toe. Alsof een kunstschilder ineens een palet met nieuwe, nog niet bestaande kleuren tot zijn beschikking heeft. En sinds kort weet ik; Daryll-Ann live horen spelen is iets dat iedere muziekliefhebber minstens één keer in zijn leven moet hebben meegemaakt. Na mijn Daryll-Ann ontmaagding vorig jaar oktober in Amersfoort, was het afgelopen zaterdag de beurt aan het Utrechtse DB’s. In het bandjeswalhalla speelden de heren alsof ze nooit zijn weggeweest. “Eindelijk een echte zaal. Hier gedijen wij!”, begroette zanger Jelle Paulusma de zaal bij aanvang. Het waren oprechte woorden, want gedijen, dat deden ze!
Soms moet je gewoon even worden herinnerd aan de mooie dingen die het leven de moeite waard maken. Het leven kan simpelweg prachtig zijn – en die avond bewees Daryll-Ann dat voor mij nog maar weer eens. Zoals ze zelf zingen: Life can be amazing!
En dat klopt!
J. Meirik